Misschien toch nog onverwachts was het bericht dat Lennart Quak per direct stops met selectie voetbal bij v.v. Rozenburg. Aan het einde van het vorige seizoen was er al twijfel bij de spits om er nog een jaartje aan vast te knopen. Hij besloot toch door te gaan. Zijn afscheidsjaar moest er één worden met een goud randje. Het werd anders en komt Lennart Quak niet meer uit voor Rozenburg 1.
Het moment voor Rozenburg niet ideaal. Nadat Lennart Quak zijn besluit aan de groep en de trainer had mede gedeeld kwam de blessure van Nick de Bil. Lennart was op de reservebank beland en had de coach Mark van Os gekozen voor Nick de Bil in de spits. Nu was het op de bank zitten niet direct de reden voor het stoppen als we goed naar de spits luisteren. Het plezier in voetbal was verdwenen en zelfs een overwinning zoals na ’s Gravendeel liep de Rozenburger met een zuur gezicht rond en dat was voor zijn omgeving zeker niet prettig. 
Maar met betere resultaten voor Rozenburg en meer speelminuten voor Quak had die beslissing om te stoppen waarschijnlijk toch aan het einde van het seizoen gelegen. Ook al kostte het steeds meer moeite om trainingen te kunnen volgen. Maar Lennart Quak heeft ook een nieuwe uitdaging de marathon van New York en ook dat heeft meegespeeld in zijn besluit.
Lennart Quak
“Laat ik beginnen bij het vorige seizoen. Aan het einde van dat seizoen erg getwijfeld of ik door zou gaan. We deden natuurlijk vorig seizoen lang mee voor de prijzen en aan het einde van dat seizoen bleef de groep intact en er kwamen spelers bij zodat het alleen maar leuker en beter kon worden. Uiteindelijk door de smalle selectie grepen we naast alle prijzen en dat was niet de manier waarop ik in gedachten had afscheid te nemen van selectievoetbal. Met de komst van o.a. Joel (da Veiga Martins, red.) zag het er naar uit dat we sterker waren geworden en dat het wel eens een mooi seizoen zou kunnen worden. De geluiden dat we voor een kampioenschap zouden gaan werden sterker, ook bij ons in de groep. Voor mezelf wilde ik er nog één keer voor gaan en belangrijk voor het team te kunnen zijn. We hoeven niet alle verhalen te herhalen, maar die missie is mislukt zowel voor mij persoonlijk als ook voor het team. We hebben inmiddels een aantal trainer versleten, Dennis en Dave Zaal, Erik van de Ridder en nu Mark van Os. Soms kan een trainers wissel verbetering brengen en soms blijft dat uit. Waar het aan ligt dat het tot nu toe niet lukt, geen idee. Misschien gemakzucht in de groep, iets van dat gaan we wel even doen. Ik vond die trainerswissel ook te snel. Misschien hadden de spelers zelf beter in de spiegel moeten kijken. Ik ben als Rozenburger en speler met dik 200 wedstrijden ook niet gevraagd door het bestuur en TC. Ook toenmalig aanvoerder Elroy van Seventer niet en nog een aantal vooraanstaande spelers. Of de keuze door het bestuur al gemaakt was, en er bevestiging werd gezocht weet ik niet en doe ik ook verder geen uitspraken over. Maar we spelen op amateurniveau en spelen voor het plezier, dan moet motivatie ook wel uit jezelf komen. Natuurlijk hebben trainers invloed op de manier van spelen en wie er speelt.
Maar de wil om te winnen en de motivatie moet hoofdzakelijk bij de spelers zelf vandaan komen. Het was voor mij allemaal een beetje te snel. Met Erik (van de Ridder, red.) voor de groep had ik de gedachte dat het wel zou kunnen lukken. Ik heb nog met Erik gespeeld en weet hoe hij denkt over voetbal en wat hij wil. Maar ook met Erik lukte het niet en nu met Mark van Os eigenlijk ook niet. Je zag tegen Pernis dat we toch weer snel in oude gewoontes terugzakken. De huidige trainer probeert er ook alles uit te halen, wel op een manier die ik tot nu toe niet had meegemaakt. Goed, na de winterstop ben ik niet meer aan voetballen toegekomen. Als ik In die 4 wedstrijden misschien 40 speelminuten heb gehad is dat denk ik al veel. Voorop gesteld dat dat niet de reden van mijn stoppen is geweest. Einde vorig seizoen al zware twijfels. 
In de winterstop heb ik dit seizoen toch een beetje geëvalueerd. Waar had ik meer moeten brengen, waar hebben we als team het laten liggen. Dan overheerst de teleurstelling zowel persoonlijk als ook in het team. Dan komt de vraag had ik er voor mezelf meer uit kunnen halen. Nee, ik kan door mijn werk hoogstens één keer trainen en dat is al lastig om dan op tijd op de club te zijn. Onder Zaal was dat niet direct een probleem maar Mark van Os wil meer en dat is zeker gezien het spelersmateriaal ook terecht. Dan kiest Mark voor Nick in de spits en moet ik me gaan focussen op de buitenposities. En ook daar had Mark redelijk snel zijn keuzes gemaakt. Dan vraag je je af heeft het ook nog een meerwaarde. Als ik niet speel ben ik ook niet de vrolijkste, zowel voor me directe omgeving als ook in het team. Ook op de trainingen snel geïrriteerd omdat ik mijn niveau niet kan halen. Zo iets gaat doorwerken, ook in de groep. Daar komt dan nog eens bij dat ik via mijn werk een marathon ga lopen (New York, red.). 
Je wil dan ook geen blessures oplopen. Als je dan al aan het twijfelen bent is de vraag is dat het allemaal waard voor een invalbeurt van 10 minuutjes. Alles op een weegschaal was stoppen de beste oplossing. Het is ook in goed overleg gegaan met de trainer. Mark vond het jammer maar begreep het wel. Uiteindelijk met wederzijds respect uit elkaar gegaan. De blessure van Nick komt natuurlijk op een slecht moment, al zijn er geen momenten dat zoiets uitkomt. De trainer heeft me niet meer gebeld, maar of ik voor een paar weken de knop nog had om kunnen draaien geloof ik niet. De beslissing was genomen.”
Even terug kijken
“Ik denk dat ik zo’n 230 wedstrijden in Rozenburg één heb gespeeld, een mooi aantal. Mijn eerste wedstrijd was als A- junior tegen Pernis. Weet het niet meer helemaal zeker maar voor een regiotoernooi dacht ik. (volgens sportenrozenburg.nl Abbenbroek voor de toenmalige RD cup maart 2008). Mijn mooiste herinneringen zijn toch wel promoties en kampioenschappen. Slechte heb ik eigenlijk niet. Misschien een paar rode kaarten minder. Of mijn schoenen nu aan de wilgen ga hangen of gepoetst in de kast. Laten we het op het laatste houden. Misschien dat ik nog eens in een lager elftal ga voetballen, als het gaat kribbelen. Maar met selectievoetbal ben ik klaar.”
