Zijn laatste keer in het shirt van Rozenburg duurde welgeteld drie minuten. Dat afscheid had hij zich anders voorgesteld. Na een botsing en een hoofdwond tijdens een invalbeurt in de wedstrijd tegen NSVV, was het gedaan met voetballen. “Ik heb mijn best gedaan en het plezier gevonden waar ik voor was gekomen. Verder hoop ik dat de supporters mijn inzet hebben kunnen waarderen. Wat ik van Rozenburg verwacht had is het zeker geworden. Een hele mooie afsluiting van mij carrière. En met deze trainer gaat Rozenburg zeker een stabiele tweedeklasse worden. En misschien nog wel meer.”
Corona
“Je probeert je zoveel mogelijk aan de regels te houden. Het is iets wat we met z’n alle nog nooit hebben meegemaakt. In het begin wel wat thuis gewerkt, maar bij een logistiek bedrijf in een leidinggevende functie is thuiswerken vaak niet te doen, dus inmiddels weer op kantoor. De oma van een goede vriendin is overleden aan Corona. 
Een uitvaart met alleen de naasten en dan nog anderhalve meter afstand, bijna mensonterend. Dan komt het allemaal wel heel dichtbij”, vertelde Regillio van Buuren over de wereld waarin we met z’n alle op dit moment leven. Zijn leven stond tot nu toe in het teken van voetbal en dat zal de komende tijd zeker anders gaan, los van Corona. Zijn afscheid is wel, door het stilleggen van de competitie, heel anders dan hij zich had voorgesteld.
Met jouw ervaring kan je nog jaren mee, wat is de reden dat je stopt met voetbal
“Een combinatie van factoren. Ik hoor je zeggen veel ervaring, dat klopt ook wel dat gaat je zeker in het veld helpen. Ik heb toch wel wat kwaaltjes. Afgelopen nacompetitie het ik steeds met pijnstillers gespeeld. Met die pijnstillers was ik dit seizoen ook weer gestopt. Na een wedstrijd op zaterdag kon ik op dinsdag pas weer een beetje normaal lopen. Maar als je me dan op zondag van de bank af had zien komen, zijn dat toch tekenen dat je lichaam protesteert. Gezinsuitbreiding, een kleine erbij, op het werk werd het steeds drukker. En als ik eerlijk ben op dinsdagavond om acht uur in de regen uit bij Hekelingen spelen werd wat lastiger en zat ik daar niet echt meer op te wachten. Ik ga het spelletje zeker missen, maar als je er niet meer voor honderd procent achter staat moet je stoppen. Ook al zou ik met één keer in de week trainen misschien van waarde kunnen zijn, is dat ook niet fair naar de rest toe, dan moet je de eer aan je zelf houden.”
Zeven promoties en of kampioenschappen
“Bij Brielle een aantal, door van de derde naar de eerste klasse. Met het tweede team van Brielle naar de reserve hoofdklasse met een team met Brielse jongens, ook nog met Floris (van den Heuvel, red.). Met Nieuwenhoorn van de derde naar de eerste klasse en in dat seizoen ook nog de beker gewonnen. En dan afgelopen seizoen met Rozenburg naar de tweede klasse.”
Vreemd afscheid
“Ja, een afscheid stel je je anders voor. Een wedstrijd waar je mee bezig bent. Misschien met een wissel zodat je echt het idee hebt dit is de laatste keer. Het was de wedstrijd thuis tegen NSVV. Ik begon op de bank, had dacht ik trainingen gemist door werk. In de 83e minuut kwam ik erin, nadat Nick de Bil er met Rood af was gegaan, ik dacht de 85e minuut een botsing met het hoofd en kon ik er weer gelijk uit. Een heel aparte manier om je laatste wedstrijd te spelen. We verloren met 1-3, dus ook nog meer dan vervelend. Ik kwam naar Rozenburg om het plezier in het spelletje weer te gaan beleven. 
Ik speelde bij Nieuwenhoorn best wel op niveau, maar het was niet echt een team. Ik wekte met Paul (Santra, red.) dus ik hoorde wel eens hoe het bij Rozenburg ging. Ik kende ook wel wat jongens uit de Brielle tijd, en ik wilde weer plezier in het spelletje. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Dat plezier heb ik gevonden en we hebben dat ook nog aan prestaties kunnen koppelen. Je wordt best snel opgenomen in de groep, ook al is het een grote groep die elkaar heel goed kent. Ik denk dat de groep ook wel zoiets had van dit kan ook een toegevoegde waarde zijn en dat je op die manier sneller werd geaccepteerd. Van naturen ben ik misschien ook wel een leiderstype als je dat zo wilt noemen. Kijk de echte leiders bij Rozenburg zijn toch wel Bryan (aanvoerder van de Laan, red.) en Nick de Bil, zeker in het aandeel doelpunten. Maar mijn manier van coachen werd snel geaccepteerd. Kijk ik heb wel gesprekken gehad met Bryan waarop ik zei jij hoeft niet zoveel verdedigend werk te doen zolang je ze er voor maar inschiet. Achterin knap ik het vuile werk wel voor je op, daar heb ik niet zoveel moeite mee. Met elf spelers als Bryan van der Laan ga je niet winnen. Maar zeker ook niet met elf spelers als Regillio van Buuren. De balans bij Rozenburg was gewoon heel erg goed. Iedereen wist z’n plek, ik ook. Ik heb een best veel in de eerste klasse gespeeld en dan gaat het in de derde klasse net even iets makkelijker. Daardoor denk ik dat ik toch wel iets heb kunnen toevoegen. Dan is het natuurlijk mooi als ik lees (laatste interview op deze site met Peter-Marcel Nauta, red.) dat hij me als speler en als mens gaat missen. Overigens en trainer die bij dit Rozenburg past. Hij is een people manager. Voelt goed aan wanneer het strak moet en wanneer hij het iets meer vrij kan laten. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik niet een paar jaar eerder onder hem heb gespeeld. Niets ten nadelen van mijn vorige trainers, maar toen stond alles alleen maar in het teken van voetbal. Ik had het wel fijn gevonden als hij me ook op die manier had kunnen zien. De laatste jaren werd het toch wat minder. Een topvent zeker in combinatie met de groep. Zijn manier van werken werpt zijn vruchten af. Het lijkt erop dat hij er meer rendement uithaalt als dat er eigenlijk inzit.
Wat ga je missen
“Vooral de wedstrijden. De sfeer, het saamhorige ook als het even niet zo gaat als je zou willen. Prestatie voetbal is toch vaak met een team wat er alles aan wil en kan doen. Dat is in het recreatieve voetbal minder. Ik heb al wel gezegd dat ik niet direct supporter zal worden. Ik kom zeker nog wel eens kijken en als ik ga kijken zeker bij Rozenburg of het moet een derby zijn met Brielle. Ga niet te veel beloven, meer tijd voor mijn gezin was ook een reden om te stoppen. Ik heb mijn best gedaan en het plezier in voetbal bij Rozenburg teruggevonden gekoppeld aan prestaties. Ik hoop dat de supporters mijn inzet enigszins hebben kunnen waarderen. Ik vond het een prachtig en waardig afscheid van mijn carrière.”
